Vrouwtjes versieren
Een van de meer algemene vogelsoorten in de bossen van Réunion is de maskarenenparadijsmonarch, die op het eiland wordt vertegenwoordigd door een endemische ondersoort. Tijdens een wandeltocht door een van deze prachtige bossen was ik getuige van het paarritueel van deze vogels. Het mannetje, met zijn kenmerkende metaalblauwzwarte kop, rekt zich eerst uit en schudt zijn hoofd meerdere keren van links naar rechts. Daarbij spreidt hij zijn staart en laat enkele melodieuze fluittonen horen. Het vrouwtje blijft ondertussen rustig op een takje in de buurt zitten. In tegenstelling tot de mannetjes hebben vrouwtjes een grijzige kop. Weet het mannetje haar te overtuigen, dan legt ze twee tot drie eieren, diep verborgen in het struikgewas. Een prachtig spektakel om te aanschouwen!
Horen is scoren
Waar wij onze merel hebben, leeft in de bossen van Réunion de Réunionbulbuul. Deze zwartgekleurde vogel hoor je meestal eerder dan dat je hem ziet. Zijn roep is schel en luid, en deed mij denken aan het gehuil van een baby. Volgens gegevens uit 2017 telt de populatie tussen de 17.000 en 50.000 volwassen vogels. Hoewel dat op het eerste gezicht nog behoorlijk veel lijkt, heeft de soort het zwaar te verduren door de aanwezigheid van de roodoorbuulbuul, een invasieve vogelsoort die van oorsprong in Pakistan en India voorkomt.
Réunion mag dan een smeltkroes van culturen zijn, het is tegelijkertijd ook een smeltkroes van dier- en plantensoorten – al pakt dat laatste niet altijd even goed uit. Veel van de ‘nieuwe’ soorten hebben een concurrentievoordeel: ze zijn agressiever en brengen vaak nieuwe ziekten met zich mee.
Réunionbuulbuul
Roodwangbuulbuul
Nectaretende vogels
Een veelgeziene vogel op Réunion is de olijfgroene Réunionbrilvogel, lokaal oiseaux vert genoemd vanwege zijn kleur. In gedrag deed hij me denken aan onze staartmezen of goudhaantjes: hyperactieve vogeltjes die van twijg naar twijg flitsen en zelden stilzitten. In tegenstelling tot deze kleine ‘duracellkonijntjes’ voedt de brilvogel zich echter met nectar, in zekere zin lijken ze een beetje op luie kolibries. Het was bijzonder om dit gedrag eens van dichtbij te zien, aangezien we dit in België niet kennen!
