Leven wint altijd
Wanneer je vanuit het binnenland de vulkaan nadert, daal je eerst af langs impressionante basalten rotsen. Deze rotsen tonen de sporen van vulkanische activiteit van vele miljoenen jaren geleden. Op de smalle richels groeien inmiddels bomen en struiken. Kijkend naar deze rotsen besef je hoe onwaarschijnlijk krachtig het leven op aarde is. Wat ooit een brute, vernietigende kracht was, vormt nu de bodem voor nieuw leven.
Ground Control to Major Tom
Beneden aangekomen kom ik in de Plaine des Sables, een soort gesteentewoestijn die is ontstaan door het instorten van basalten rotsformaties als gevolg van geologische activiteit. Hierdoor ontstond een enorme vlakte van steenpuin. Uniek is de rode kleur van het gesteente die je hier aantreft. Deze kleur is waarschijnlijk het resultaat van geoxideerde mineralen, zoals ijzeroxide.
Toen ik hier voor het eerst passeerde, onder een verschroeiende zon, besefte ik dat ik deze plek ooit nog eens wilde zien bij mistiger weer. Die kans kreeg ik later, toen ik samen met twee vrienden een nieuwe beklimming van het plateau waagde. De mist, gevolgd door de doorbrekende zon, zorgde voor buitenaardse taferelen.
De littekens der aarde
Na de Plaine des Sables doemen de velden van gestolde lava op. Hier bestaat het leven uit spaarzame struiken en vooral veel varens. Aan de hand van de begroeiing kun je zien hoe oud de lavastroom is: varens komen als eerste, daarna dwergstruiken en pas later grotere struiken en bomen.
Er zijn ook twee typen gestolde lava: korrelig zwart en gepolijst donkergrijs. De effectieve vulkaan beklimmen we niet, vanwege de toeristische drukte. In tegenstelling tot de meeste bezoekers wandelen wij langs de vulkaan, richting kraters van meer recente erupties.
Het landschap doet hier marsachtig aan. Buiten het geknars van stenen onder onze schoenen is het muisstil. Wat een vervreemdende ervaring.
Hoe prachtig de vulkaan ook is, de verwoestende kracht ervan mag niet vergeten worden. Sinds 1640 zijn er 253 geregistreerde uitbarstingen geweest. De meeste uitbarstingen verlopen, op materiële schade na, zonder al te veel erg. Het zuiden van het eiland is vrijwel onbewoond vanwege het voortdurende risico op lavastromen.
In 1977 stormde een lavastroom op het dorpje Sainte-Rose af. Wonder boven wonder bleef de kerk van het dorp overeind staan, ondanks dat de lava het volledige gebouw had omcirkeld. Sindsdien wordt de kerk Notre-Dame des Laves genoemd, en gelooft men dat Maria de kerk beschermd heeft.
Ik sluit af met een beeld vanuit de hoogte, dat de veerkracht na een uitbarsting mooi weergeeft: struiken ontspruiten in de groeven van de oude lavastroom. Nieuw leven—het kan toch ongelofelijk mooi zijn!
